Bugün ihya edeceğimiz “Mevlit Kandili”, âlemlere rahmet olarak gönderilen Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.)’in dünyayı teşrifinin yıl dönümüdür. Müslümanların yüzyılları aşan geleneğinde, yüce Peygamberimizin dünyayı teşrif ettiği gün, onu anmak ve sünnetini hatırlamak için bir vesile olarak görülmüştür. Mevlit Kandili İslam âleminin birçok yerinde farklı etkinliklerle kutlanmaktadır.
İlk insan Hz. Âdem (a.s.)’dan günümüze kadar insanoğlunun imtihana tabi tutulmadığı hiçbir dönem olmamıştır. Mahiyeti ve zorluk derecesi farklılık arz etmekle birlikte hem bizden öncekiler hem de bizler hayatın getirdiği zorlukları aşmaya çalışıp durduk. Günümüzde de devam eden bu çaba hiç şüphesiz gelecek nesiller için de söz konusu olacaktır.
Umre, müekked sünnet veya ömürde bir defa farz olduğu ifade edilen kadim bir ibadettir. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) umre yapmış, ashab-ı kiram umre yapmışlar ve günümüze kadar Müslümanlar her devirde kendisine “küçük hac” da denilen umreyi ifa etmişlerdir. Çünkü hem hac hem de umre Müslüman’ın hayatında ve dünyasında yepyeni pencereler açar, mana dolu ufuklar serer.
Mensubu olmakla iftihar ettiğimiz yüce İslam dininde din, can, nesil, akıl ve mal, korunması zaruri olan beş temel ilkedir. Bunlar içerisinde neslin, yani evlatlarımızın korunması, özellikle günümüzde çok ehemmiyet arz eden bir meseledir. Ruhen sağlam olan ve psikolojik sorunları bulunmayan ebeveynler, çocuklarının korunup kollanması hususunda elbette elinden geleni yapmaktadır.
Allah’ın yarattığı en şerefli mahluk olan insan, tek başına yaşamını sürdürme imkânına sahip değildir. Fıtratı icabı, sosyal bir varlıktır. Varlığının sağlıklı bir şekilde devam edebilmesi toplumsal ilişkiler içerisinde olmasıyla mümkündür. Aile hayatından başlayarak, hayatın tüm sahalarında toplumsal ilişkiler ağının bir parçası konumundadır. Dinî ve manevi hayat konusunda da durum bundan farklı değildir. Özellikle dinimiz İslam, ortaya koyduğu ilke ve değerlerle sosyal hayatımızı da şekillendirmektedir. Bunların en önemlilerinden birisi de şüphesiz ki sosyal dayanışmadır.
İnsan sadece bedenden müteşekkil bir varlık değildir. Hatta insanın asli mahiyeti, Allah’ın kendisinden üflemiş olduğu ruhtur. Ruhen gelişmeyen ve manevi yönünü inkişaf ettirmeyen insanın gerçek anlamda mutlu olması imkânsızdır. Yüce dinimiz İslam’da ruhi gelişim ve ilerlemenin yolu, öncelikle bizi yoktan var eden Rabbimiz ile olan ilişkimizin sağlıklı olmasından geçmektedir. Allah’ı Kur’an ve sünnetin ışığında bilmek ve tanımak bir Müslüman için manevi kalkınmanın olmazsa olmaz şartıdır.
Allah’ın bize vermiş olduğu en büyük nimet, bizleri yoktan var etmesidir. “Hâlik” isminin bir tecellisi olarak, bizlere hayat bahşetmiştir. Elbette Müslümanlar olarak, insanın hayatının gönderilmiş olduğu dünyadaki ömrüyle sınırlı olmadığını biliyoruz. Dünyada sürülen hayatın ardından ahiret hayatı başlayacaktır. Dünya hayatının değişmeyen gerçeği, dünyaya gelen her insanın ölüme mahkûm olarak doğduğudur. Bu kaçınılması mümkün olmayan hakikati Hak Teâlâ “Her can ölümü tadacaktır. Sonunda Bize döneceksiniz.”[1] âyet-i celîlesiyle ifade buyurmuştur.
