“Şu durumda film yasaklansa da yasaklanmasa da toplumdaki giderek artan gerilim ortadan kalkacağa benzemiyor. Asıl bu gerilimli süreci nasıl ortadan kaldırırız hususuna odaklanıp, bu doğrultuda gayret sarf etmemiz gerekmektedir. 

SPD ve Yeşillerin filmle ilgili olası bir yasağın temel hakların kısıtlanması anlamına geleceği yönündeki argümanlarını paylaşmamız mümkün değildir. Her şeyden önce temel haklar, halkı tahrike yönelik kin ve nefret içeren teşebbüsleri koruma altına almaz. Diğer yandan filmin yasaklanması, şiddetin ortaya çıkabileceği endişesiyle gerekçelendirilmemelidir. Zira böyle bir argüman daha büyük sorunlara neden olabilir ve aynı zamanda Müslüman karşıtı nefreti körükleyebilir. Çünkü suça karşı harekete geçmek yerine ‘Müslümanların hassasiyetlerine boyun eğiliyor’ kanaatinin oluşması son derece yanlıştır. Devletin temel görevi temel hakları korumak ve her türlü şiddete karşı tüm gücüyle tavır almaktır.

Ancak hukukî açıdan bakıldığında, temel haklar sınırlarını suç oluşturan eylemlerde bulmaktadır. Bu çerçevede halkı tahrik eylemi Alman Ceza Kanunu’nun 130. maddesi, inançlara hakaret ise 166. maddesi uyarınca suç olan eylemlerdir.

166. maddeye göre hakaret edilen inancın mensubuna yönelik hoşgörüsüzlük teşvikinde bulunulması ve bunun toplumsal barışı bozmaya elverişli olması yeterlidir. Yine 166. maddeye göre, bu meselede ‘kamu güvenliği tehdit altındadır”, çünkü dini bir topluluğa hakaret etmek, o topluluğun dini inançlarının saygıyla karşılandığına dair güvenini zedeleyebilir. Bu dahi 166. maddenin geçerli olması için yeterli bir sebeptir.

Aynı şekilde halkı tahrik suçu (130. madde) oluşturan eylemler Anayasa tarafından korunmamaktadır. Burada şiddet argümanına müracaat etmek yersizdir, zira toplumsal barışın korunması çerçevesinde; asgari bir hoşgörü, huzursuzluk ve güvensizliğin olmadığı ve de belirli halk gruplarının dışlanmadığı bir ortam sayılmaktadır (BVerfG 1 BvR 2150/08). Bu meselede de bu şartlar yerine gelmiştir.