“Yirmi yıl önce bugün, güvenlik kurumlarının başarısızlıkları karşısında şaşkınlık içerisinde söyleyecek söz bulamıyorduk. Vahşice ortalığı birbirine katan bir insan kalabalığı yabancı düşmanlığından ötürü bir evi ateşe vermişti. “Ötekinin®, “yabancının® ölümü istenmişti. Yaklaşık 3.000 seyirci, failleri coşkuyla alkışlamıştı. Polis ise herhangi bir müdahelede bulunmamış, olanlara seyirci kalmıştı. Bir progrom'du bu.

Bugün de buna benzer bir noktadayız. Sağcı teröristler kasıtla ve aynı güdü ile silahla vurarak insan öldürdüler. Polisten Anayasayı Koruma Teşkilatı’na kadar hiçbir güvenlik kurumu olaya müdahele etmedi. Failler de on yıl boyunca bulunamadı. Ve eğer kendi kendilerini ele vermiş  olmasalardı bugün de bilinmeyeceklerdi.

Bu durumdan sadece tek bir sonuç çıkarılabilir; yıllardır yaşananlardan hiçbir ders çıkarmadık. Rostock Lichtenhagen olayından bu yana yirmi yıl geçtiği hâlde hâlâ şaşkınız ve söylecek söz bulamıyoruz. Ve bütün göstergeler, bu defa da yaşadıklarımızdan bir şey öğrenmeyeceğimizi gösteriyor.

Şu ana kadar meydana çıkanlar, güvenlik kurumlarındaki hata ve yanlışlar zincirininin sonuçlarından ibaret. Ancak bu durumun sadece hata ya da yanlışlıklarla ilgili olmadığı şüphesi gittikçe artmaktadır. Ve gelinen noktada tam olarak neyin bu felakete sebep olduğu eksiksiz bir şekilde açıklığa kavuşturulmalıdır – tek bir soru bile cevapsız bırakılmamalı ve hiçbir şey karanlıkta kalmamalıdır.

Aksi takdirde her defasında şaşkın ve söyleyecek söz bulamadan kalır, geriye baktığımızda hiçbir şey öğrenmediğimizi tespit etmek gibi bir durum ile karşılaşırız. Ayrıca sadece sembolik davranışlarla bir adım dahi ileriye gidemediğimizi ve bir şey öğrenemediğimizi de artık biliyoruz. Bugün Rostok Lichtenhagen’da adalet için yakılan mumların ışıkları söndüğü gibi, NSU cinayetlerinin kurbanları için yapılan anma töreninde yakılan mumlar da sönmüştür.”